Beskid Niski, a złota polska jesień 19-23.10.2012

Gdy w piątek, 19 października o 8:15,  uderzony gwałtownym skowytem budzika, zwlekłem się z łóżka nie wiedziałem, co mam z sobą począć w ten weekend. Pewne było tylko jedno lecz najważniejsze – pogoda.  Pokrótce na niebie ani jednej chmurki, piętnaście stopni Celsjusza i prognozy czterech kolejnych dni - warunków,  o których można sobie pomarzyć.

Opcji było kilka – mniejsza o to jakich, w każdym razie jak to bywa z przywilejem wyboru – pojawił się On – dylemat.  Problem, którego nie mogłem rozstrzygnąć dłuższy czas, łażąc po mieszkaniu z kąta w kąt. Po którejś z kolei rundce wymyśliłem – najpierw spakuje plecak , a potem już się rozstrzygnie. No i załadowałem w „tobołek” same niezbędne rzeczy, założyłem sofshella na plecy i treki na nogi, po czym udałem się na drogę wylotową  z Lublina.

Wtedy jeszcze nie byłem przekonany do celu mojej podróży, znałem jedynie kierunek – południe i punkt pośredni - Lipinki.  No i pochwycony przez szpony pięknej pogody (gdy pisze ten teks na zewnątrz leje od rana) wiedziałem, że tego weekendu w domu nie „zagrzeję”.  W tym celu zrobiłem to, co każdy szanujący się student na moim miejscu powinien zrobić – zacząłem łapać stopa. 

Wielu chętnych do zaoferowania miejsca początkowo nie miałem, a nawet chłodnawo się zrobiło przez chwilę jednak, tylko na moment.

O, tak, już jest. Podjeżdża i zatrzymuje się parę metrów za mną, w zatoczce autobusowej.  Podbiegam, otwieram drzwi Ibizy i pytam- Gdzie? - Dukla  – Super – i już  jadę.

Tym samym zapewniam sobie przejażdżkę do Krosna w towarzystwie bardzo pozytywnej dziewczyny, której imienia niestety już nie pamiętam.  A podróż to była bardzo widowiskowa. Dla człowieka zwykle (ostatnimi laty)  spędzającego złotą, polską jesień w mieście, stanowiło to coś zupełnie innego. Gdy za Rzeszowem teren stał się bardziej pagórkowaty, naprawdę było na co popatrzeć . Odcienie czerwieni, żółci i zieleni połyskiwały w pełnym słońcu,  na mijanych stokach.  Gdy zbliżaliśmy się do Krosna, naszym oczom  ukazało się całe miasto jak na dłoni, promieniujące czerwienią zachodzącego słońca.  Ten obrazek napełnił mnie dobrym samopoczuciem na resztę dnia.  Z tego powodu nawet nie poczułem zniechęcenia, gdy po prawie godzinie oczekiwania pod Krosnem, z tłumu przejeżdżających ludzi nikt nie chciał mnie zabrać.  Wkrótce jednak sytuacja miała się poprawić. Znalazł się w końcu chłopak , który przewiózł mnie przez całe miasto, a na „wylocie”,  po kwadransie wsiadłem do samochodu, którym dane mi było, mijając po drodze Jasło, dotrzeć do Libuszy. Tam już przyjechała po mnie Anita i w ciągu pół godziny piłem pyszną kawę w jej towarzystwie.

Wieczór upłynął na ustalaniu koncepcji dnia następnego. Ostatecznie postanowiliśmy, że uderzymy ambitnie, w Tatry Zachodnie.  Tak było do 6 rano. Kiedy zadzwonił budzik, koło ucha zaświeciła mi się lampka i odkryłem, że przecież lepiej wyspać się i pochodzić po miejscowych ostępach  Beskidu Niskiego.  I tak właśnie uczyniliśmy.

 Przed południem leniwie powlekliśmy się w stronę znajomego przystanku autobusowego w Rozdzielu.  Ledwie plecaki zostały położone na chodniku, gdy już załapaliśmy podwózkę do Nowego  Żmigrodu. I stamtąd właśnie prowadziła nasza trasa. Początkowo podążając szlakiem zielonym, powoli opuściliśmy zabudowania i zagłębialiśmy się w teren.  Już kilkadziesiąt metrów za linią lasu przyroda osaczyła nas ogromem swego piękna.

 Szybko wyciągnęliśmy aparaty i zaczęło się polowanie.  Po złowieniu paru ujęć można było kontynuować marsz. 

Wkrótce wyszliśmy na niewysoki, ale odsłonięty grzbiet, z którego rozciągał  się widok  głównego masywu Magurskiego Parku Narodowego. A było na co popatrzeć. Na niebie żadnej chmurki,  przed nami rozciąga się wioska w dolinie, a za nią wyrastają zalesione grzbiety, w całej krasie złotej, polskiej jesieni.

W kolejnych godzinach przyszło nam wędrować szlakiem żółtym. 

Po drodze minęliśmy Mrukową , podeszliśmy na lesisty grzbiet Magurskiego Parku Narodowego kierując swe kroki w stronę Krempnej.   W miejscowości znaleźliśmy się już w nocy. Noclegu jeszcze nie zaplanowaliśmy, ale po drodze dopisało nam szczęście. Przechodząc obok sklepu zauważyliśmy znajome twarze. Tyła to lubelska brać i jednocześnie uczestnicy rajdu SKPB z Lublina, który ześrodkował się w miejscowej szkole.  Pozostała już tylko formalność zapytania o możliwość noclegu, zapłata symbolicznych 8zł i możemy rozłożyć szkolny materacyk w sali nr X.  

Po jedzeniu organizatorzy zapewniają ognisko. Mimo wieczornego chłodu, wokół  płomienia siedzi się bardzo przyjemnie. Grzane wino, krążące  flaszki lubelskiej i można zapomnieć o bożym świecie.  Ja na przykład zapomniałem :D.

O 8 rano, budzi mnie telefon, przezornie ustawiony jeszcze wczesnym wieczorem.  Jak to po dobrej nocy, głowa boli solidnie, ale wyjść trzeba. Zaplanowaliśmy na dziś długą trasę. Pakuję się, uświadamiany przez Anitę o wydarzeniach wczorajszego wieczoru. Śniadania nie przyjmuję, wychodzimy. Wokół nas rześki poranek i piękna pogoda.  Wolnym krokiem zmierzamy w stronę granicy, przez szczyt Wysokie. Jakkolwiek wysoki on nie jest jednak daje dobry pogląd na okolicę i naszą dalszą drogę.

Nie tracąc czasu na długą kontemplację  widnokręgu, schodzimy w stronę Ożennej. 

Szlak początkowo wiedzie przez wspaniały, stary las i ścieżki, gęsto usłane brązowymi, opadłymi liśćmi. Już trochę nam to spowszedniało, jednak dla każdego śmiertelnika byłoby tu przepięknie.  

Ożenną mijamy asfaltem i po małych zakupach,  ta niewdzięczna nawierzchnia wiedzie nas aż do granicy. Tam zagłębiamy się w las i dalej podążamy za biało-czerwonymi słupkami.  

Tym szlakiem zmierzamy aż do przejścia w Koniecznej, gdzie docieramy niedługo przed zmierzchem. Dla odmiany decydujemy się iść dalej  szlakiem granicznym– gdzie oczy poniosą. Na dziś także nie zaplanowaliśmy noclegu, gdzie przydreptamy, tam się rozłożymy. Więc podreptaliśmy przez grzbiety i szczyty, aż zrobiło się ciemno. Na Regietowskiej przełęczy byliśmy w okolicach dziewiętnastej, jednak zapadła decyzja, aby przejść się jeszcze dalej. Po krótkiej przerwie na posiłek w nowej wiacie, wybraliśmy się więc w dalszą drogę.

 Gdy już ścieżka stawała się monotonna, Beskid nie pozwolił nam się nudzić. W pewnym monecie, w odległości około dwudziestu metrów od szlaku zobaczyłem w świetle czołówki dwie pary ślepi, rozstawionych na ok. 15-20cm od siebie i bacznie się nam przyglądających. Co to mogło być – nie wiem, my jednak przyspieszyliśmy tylko kroku, teraz już co chwile rozglądając się za siebie. Kolejną graniczną przełęcz osiągnęliśmy już po dwudziestej pierwszej. W ciągu marszu ustaliliśmy, że zanocujemy w tutejszej wiacie. Gdy okazała się ona właściwie dachem, na czterech balach bez żadnej ściany, zrezygnowaliśmy i kroki swe skierowaliśmy na północ – do Blechnarki.

W wiosce, której zabudowę stanowiło kilka domów wzdłuż drogi, jakoś po omacku znaleźliśmy pewna cerkiew. Jakże to było pożyteczne znalezisko w naszej obecnej sytuacji.  Budowla o dziwo murowana, okazała się mieć dziwny, drewniany przedsionek z poddaszem.  Pierwszą myślą było rozłożenie się gdzieś obok, jednak po chwili ujrzałem drogę do wnętrza. Wejście w dachu nad naszymi głowami prowadziło na niskie poddasze.  Do miejsca naszego noclegu. Po uprzątnięciu jako takim miejsca przez Anitę, wgramoliliśmy się tam i zaczęliśmy przygotowywać legowisko. Co prawda nie zabraliśmy namiotu , za to w posiadaniu naszym znalazła się jedna alumata i dwa śpiwory (w tym mój S15). Dodam że na zewnątrz było już niewiele powyżej zera.  Ostatecznie wielka improwizacja i folia NRC poskutkowały zmajstrowaniem super posłania i całkiem przyzwoitym przespaniem nocy.

Widzisz nogi?? :)

Nie ukrywam, że z tego noclegu byłem od rana bardzo zadowolony, a kolejny dzień pięknej aury tylko mi w tym dopingował.  Po zjedzeniu okruchów z plecaka, szczęśliwi i lżejsi o całe jedzenie, podreptaliśmy do Wysowej Zdrój. 

Tam oczywiście nawiedziliśmy upragniony sklep, po czym udaliśmy się w stronę Koziego Żebra. Mimo iż podejście w sporej części odbywało się asfaltem lub chodnikiem, warto było tam się pofatygować. Zła i utwardzona nawierzchnia  wreszcie się skończyła , my zaś zagłębiliśmy się w las.  

A ten przywitał nas kolejną dawką rudawego brązu w kilkudziesięciu odcieniach, migoczących wesoło w promieniach słońca. W liściach brodziło się po kostki lecz nie był to marsz męczący. Temperatura dotrzymała pola aurze i ubrani na sposób, nie zdradzający października, sami nie spostrzegliśmy, kiedy znaleźliśmy się na szczycie Koziego Żebra.  

Tam zrobiliśmy postój na szybki posiłek i po kilkunastu minutach ruszyliśmy dalej wąskim grzbietem.

Dalsza droga, biegnąc na północ, przecinała w poprzek małe pasma i wioski.  W kolejnych godzinach minęliśmy Skwirtne i Małastów, po czym skierowaliśmy nasze kroki szlakiem prowadzącym na Magurę Małastowską.  Z mapy wynikało, że podchodzimy, jednak najmniejszego zmęczenia się nie czuło.  

Słońce, choć już wiszące nisko, pogrzało nas jeszcze trochę podczas ostatniego przystanku z szerokim widokiem na południe. Ciągle było pięknie, jednak nieliczne cirrusy mogły budzić obawy.  Zignorowaliśmy je i ruszając w dalszą drogę  gęstym lasem. Jedynym mankamentem szlaku  był  na tym etapie stan nawierzchni. Ze śladów można było wywnioskować, że przed nami przechodził tędy tabun koni, zapewne z turystami na grzbietach i zdewastował trochę ścieżkę.  Ta zaś miała po kilkudziesięciu minutach ustąpić początkowo drodze szutrowej, by  po chwili dołączyć do normalnej drogi asfaltowej. 

Do schroniska na Magurze Małastowskiej dotarliśmy w okolicach siedemnastej.  Budyneczek widziałem pierwszy raz w życiu i od razu zrobił na mnie dobre wrażenie. Do środka weszliśmy tylko na chwilę, by nasycić ciekawość widokiem klimatycznej jadalni. Niestety nie zatrzymujemy się tu na noc, a tylko na „małe co nieco”. W jedzeniu towarzyszy nam lokalny kot , który za śmiałość zostaje obdarzony szynką z puszki.  My natomiast zbieramy się do pobliskiej drogi. Znowu szczęście i pierwszy zatrzymywany pojazd gabarytów niewielkich, podwozi nas do Gorlic. Stamtąd busem docieramy na kolejny punk pośredni – Lipinki.

Ostatni dzień, czyli wtorek stanowi dla odmiany mało przyjemny epilog.  Budząc się przed 8 rano, odkrywam, że mgła za oknem raczej nie odsłoni niebieskiego nieba jak co dzień, a nawet za nią czyha gruba warstwa chmur.  Pogoda spieprzyła się i to definitywnie.  Mżawka nie pomagała złapać „stopa”, a z wczorajszej temperatury dwudziestu, zostało dziś marne pięć stopni. 

Droga z Libuszy do Lublina zajęła cały dzień.  Najczęściej pech nie jest samotnikiem i właśnie wtedy mi to udowodnił. Dopiero o dziewiętnastej, po siedmiu przesiadkach dotarłem na mieszkanie. Powrót zajął dziesięć godzin włóczęgi po kraju.

Słowem podsumowania trafiła mi się pogoda, jak ślepej kurze ziarno. Cztery dni letniej temperatury i bezchmurnego nieba. Udało się przejść spory kawałek, a i dobrze pobawić się, czy napatrzeć na kolory jesieni, których jeszcze w tej postaci nie widywałem. Wszystko nie może być idealne i przyszło wracać w nieciekawej aurze, ale zdecydowanie nie wpłynęło to na poziom satysfakcji z wyjazdu, która pozostała na bardzo wysokim poziomie. 

ZDJĘCIA